konuşurken

bugün yolda yürürken
bir marketin önünde geçiyordum işte,
bir tane erik düştü tezgahtan ve asfalta yuvarlandı yol kenardında durdu.
sonra düşündüm o erik hiçbir zaman o aslfaltta erimeyecek. orada ezilecek. belki birileri alacak onu ( çünkü o marketin önünde geceleri artıkları topluyorlar), ama kimse almazsa o erik asfaltın ortasında öylece duracak.
aslında onun toğrağa düşmesi gerekirdi. aslında o, şimdi orda ölecek. ama toprağa düşseydi hayat verecekti. biz de öyleyiz; biz de ölünce toprakta başka şeylerle tekrar dünyaya geliyoruz. belki de çiçek oluyoruz :) belki de bir yiyeceğin içinde bir zamanlar bizim içimizde olan azot var oluyor. hatta belki de bizim vücudumuzdaki her şey bir zmanlar başka bir şeydi. bir zamanlar mesela başka bir insandı, kediydi, ağaç yaprağıydı.
ne kadar mükemmel bir şekilde içiçe geçimişiz :) asfalta düşmeyelim hiç.

sevgiler.